Ik heb voor www.zin.nl in 2015 deze herinnering uit het werkveld opgeschreven
Slecht slapen.
Tien jaar was ik arts van een jeugdgevangenis. Sommige consulten staan me helder voor de geest. Ik voelde een hand op mijn schouder en zag een brede grijns. “ Weet U nog wie ik ben? U heeft gezegd dat ik iets met Maatschappelijk Werk moest doen, ik ben hier nu stagiair.” Hij glom van trots, de ex-tasjesdief die goed kon luisteren. Een contact waar ik met een glimlach aan terugdenk.
Sommige consulten hielden me uit mijn slaap. Ze kwam nog maar net kijken, maar was al voor het leven getekend. Het pubermeisje zat kwetsbaar ineengedoken in de stoel, en reageerde mat op mijn vragen. Uit zichzelf zei ze niets. Soms moet je gewoon maar wat zeggen, om tot een gesprek te komen, maar het helpt als je oprecht geïnteresseerd bent. “Wat is jouw droom?” Ze keek me voor het eerst tijdens deze intake aan. En toen, na een lange stilte, “Verloskundige, zeg ik het goed? ” Ik knikte. ”Ja, verloskundige wilde ik worden.” Er klonk wat warmte in haar stem. “Ja, het is echt prachtig om als verloskundige aan het begin van een leven te staan, hoe ben je daarop gekomen?” Ik denk dat ze mijn interesse voelde. Ze ging recht zitten..
“Voordat we naar Nederland kwamen woonden we in de bergen. We hadden niets, geen kraanwater geen elektriciteit . Mijn tante was de verloskundige en een soort dorpsdokter. Alles deed ze . Ik was erbij toen ze een baby die verkeerd in de buik lag van buitenaf omdraaide. Ze wreef de hele buik in met olie, draaide en masseerde met een grote ronde pan, net zolang totdat de baby goed lag.” Het meisje masseerde een denkbeeldige buik en duwde en draaide om me te laten zien wat voor techniek haar tante had toegepast. Ze bewoog snel en zeker, als een vroedvrouw die deze handeling vaak had verricht. “Mijn tante heeft het van mijn oma geleerd, het zit in de familie. Dat is wat ik droom, dat ik ooit verloskundige kan worden in mijn oude dorp.” De bewaakster knikte naar me, het meisje moest terug naar haar cel. De droom als verloskundige nieuwe levens ter wereld te brengen leek vervlogen, maar het paste zo bij haar, ik zag het haar doen en ze had nog kansen. Ik voelde weer even een hand op mijn schouder en besloot met Maatschappelijk Werk te gaan praten.